Bedrijven willen het liefst rijke klanten en laag betaalde werknemers maaaar….. dat zijn toch dezelfde mensen?
Mooi verhaal over een extreem rijke man (Nick Hanauer) die inziet dat de rijken alleen kunnen overleven door te zorgen dat de gewone man wat te besteden heeft. Alleen als je zorgt dat jouw klanten geld hebben zullen ze ook dingen kopen in je winkel. Als je je werknemers dus beter betaalt dan zullen ze meer kopen en zal het beter met jou, en deze werknemer gaan. Uiteindelijk is dat door minder ongelijkheid ook beter voor de hele samenlevening.
Hij vertelt het een stuk beter hier:
http://www.politico.com/magazine/story/2014/06/the-pitchforks-are-coming-for-us-plutocrats-108014.html

Drones die rondvliegen in de duinen – weten jullie nou echt nog niet genoeg van me?, vraagt Malou van Hintum zich af.

Ik liep gisteren met hond Storm door de duinen en hoorde een motorgeluid dat steeds dichterbij kwam. Na nog geen minuut zag ik een heel grote bromvlieg boven ons, die een sierlijke bocht maakte en weer verder vloog. ‘Da’s nou een drone,’ zei de mevrouw die achter me liep. Samen keken we het zwarte monstertje na.

Die drone vloog daar niet voor ons. Misschien was-ie van een natuurorganisatie die een overzicht wilde van het gebied, of van een fotograaf op zoek naar vossen, reeën of een bijzondere eend. Misschien was-ie verdwaald, afgeweken van zijn route. Maar intussen voelden de mevrouw en ik ons wel bekeken.

Want ja, dat de stad vol camera’s hangt die elke beweging noteren, dat op basis van je telefoon- en mailverkeer, je smsjes, je Skypecontacten en je What’sApp-gebruik je volledige sociale netwerk in kaart wordt gebracht, dat de Belastingdienst dankzij Yellowbrick weet dat ik heel vaak parkeer aan het strand in Noordwijk en heel af en toe in de parkeergarage tegenover het Concertgebouw in Amsterdam, dat bol.com me suggesties doet gebaseerd op eerder aankoopgedrag, dat LinkedIn me de meest idiote vacatures mailt op basis van mijn profiel (nee, die kunnen er niks van, van dat ‘op maat’ benaderen), dat AH dankzij de barcode die ik voor de scanner moet houden voordat ik kan afrekenen weet wat er in mijn boodschappenwagentje ligt, dat door de OV-chipkaart mijn reisgedrag geen geheimen kent, dat Google mijn profielfoto had kunnen gebruiken in reclames als ik dat niet zelf had voorkomen, dat Jan en Alleman met mijn identiteit aan de haal kan gaan omdat ik als freelancer een kopie van mijn paspoort nu eenmaal naar Jan en Alleman moet toesturen om (ooit) betaald te krijgen, dat ik – zoals wij allemaal – verplicht ben een identiteitsbewijs op zak te hebben, dat we zomaar preventief gefouilleerd kunnen worden, dat binnenkort mogelijk al onze reisgegevens worden geregistreerd, dat er nergens méér telefoongesprekken worden afgeluisterd dan in Nederland (behalve wanneer je Fred Teeven heet, dan raken die gesprekken gewoon ‘kwijt’ ), dat het kenteken van mijn auto wordt gebruikt om te zien waar ik rijd en wanneer, dat het Elektronisch Patiënten Dossier nog steeds niet helemaal van de baan is, dat ik in mijn handjes mag knijpen dat ik geen schulden heb en geen uitkering en geen kinderen voor wie ik bij jeugdzorg moet aankloppen want dan kom je in een gegevenscarrousel terecht waarin ambtenaren naar eigen goeddunken grasduinen, dezelfde ambtenaren die over je drempel stappen en achter je voordeur komen om aan je keukentafel plaats te nemen en je de les te lezen, dat ons BSN-nummer een sleutel wordt tot allerlei privégegevens die door allerlei ambtelijke diensten mogen worden ingezien, dat we bespioneerd worden door de NSA en dat onze ‘eigen’ AIVD die informatie witwast, dat daardoor uiteindelijk allerlei journalisten hun werk niet meer goed kunnen doen, hun bronnen kwijtraken en daarmee hun brood, in de Bijstand belanden en niets anders rest dan op straffe van korting op die uitkering kampioen korfballen te worden

– Dat Is Allemaal Nog Tot Daar Aan Toe.

Maar laat me één keer per dag onbespied met m’n hond door de duinen wandelen.
Alsjeblieft.
(bron)

^{Malou van Hintum is columnist voor Volkskrant.nl.
Twitter: @Malouvh}